Η αναφορά στο Άστρο της Βηθλεέμ δεν αποτελεί απλώς ένα θεολογικό σύμβολο ούτε μια ποιητική εικόνα των Ευαγγελίων. Όταν εξεταστεί με σοβαρότητα, οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα πεδίο, όπου η αστρονομική παρατήρηση συναντά την αστρολογική ερμηνεία και όπου ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός για να αποκαλυφθεί ως κύκλος εποχών και μεγάλων αστρολογικών αιώνων.
Αν το Άστρο της Βηθλεέμ αντιστοιχεί σε πραγματικό ουράνιο γεγονός, τότε η έρευνα από τον Γιόχαν Κέπλερ έως τους σύγχρονους αστρονόμους μας οδηγεί στο έτος 7 π.Χ., όταν σημειώθηκε η τριπλή σύζευξη Δία και Κρόνου στο ζώδιο των Ιχθύων. Ο Κέπλερ, θεμελιωτής των νόμων της πλανητικής κίνησης, δεν αντιμετώπισε το φαινόμενο ως μυστικισμό αλλά ως ουράνια μηχανική με επαναληπτική δομή και συγκεκριμένο χρονισμό. Εκεί σταματά η έρευνα της αστρονομίας.
Από εκεί και πέρα αρχίζει η αστρολογία.
Γιατί η αστρονομία περιγράφει πώς κινούνται τα ουράνια σώματα, ενώ η αστρολογία ερμηνεύει πότε αλλάζει ο ίδιος ο ιστορικός χρόνος. Οι σύνοδοι Δία και Κρόνου δεν αφορούν μεμονωμένα γεγονότα, αλλά μεγάλες μετατοπίσεις συλλογικής συνείδησης, που φέρνει η έναρξη ενός νέου κύκλου, ενός καινούργιου μεγάλου αστρολογικού αιώνα.
Οι Ιχθύες, τελευταίο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου, φέρουν το σύμβολο της ολοκλήρωσης, της διάλυσης των μορφών, της θυσίας και της πνευματικής υπέρβασης. Είναι το ζώδιο όπου κάτι πεθαίνει για να μπορέσει να γεννηθεί κάτι άλλο. Η σύζευξη του Δία — φορέα της θεϊκής αρχής και της βασιλείας — με τον Κρόνο — άρχοντα του χρόνου, του νόμου και της ύλης — στους Ιχθύες δεν προαναγγέλλει έναν επίγειο ηγεμόνα. Προαναγγέλλει την αλλαγή ενός μεγάλου αστρολογικού κύκλου.
Αυτό ακριβώς αναγνώρισαν οι Μάγοι.
Δεν ακολούθησαν ένα απλό φως.
Ακολούθησαν μια μετατόπιση του ίδιου του χρόνου.
Η περιγραφή του Ευαγγελιστή Ματθαίου, ότι το άστρο «εμφανίζεται ξανά» καθώς πλησιάζουν στη Βηθλεέμ, ταιριάζει με ακρίβεια στη φαινόμενη κίνηση του Δία μέσα στη σύζευξη: απομάκρυνση, επανεμφάνιση, αλλαγή θέσης. Ένα ταξίδι δύο έως τριών μηνών από τη Μεσοποταμία προς την Παλαιστίνη συμβαδίζει με αυτόν τον ουράνιο ρυθμό. Δεν πρόκειται για σύμπτωση· πρόκειται για αστρονομική συνέπεια που αποκτά αστρολογικό νόημα.
Οι Μάγοι δεν προέβλεψαν τη γέννηση του Χριστού.
Την αναγνώρισαν, επειδή διάβασαν σωστά τον ουράνιο χρόνο.
Από εκείνη τη στιγμή, η ανθρωπότητα εισήλθε βαθιά στην Εποχή των Ιχθύων: πίστη, λύτρωση, θυσία, εσωτερικός Θεός. Όμως κανένας μεγάλος αστρολογικός αιώνας δεν είναι αιώνιος. Και σήμερα βρισκόμαστε ξανά σε ένα νέο κατώφλι.
Από τους Ιχθύες στον Υδροχόο
Ο Υδροχόος δεν ζητά τυφλή πίστη αλλά συνειδητότητα. Δεν λειτουργεί μέσω ιεραρχιών αλλά μέσω κατανόησης. Δεν αντέχει μεσάζοντες ανάμεσα στον άνθρωπο και την αλήθεια. Και γι’ αυτό ακριβώς η αστρολογική γνώση γίνεται ξανά ενοχλητική. Όχι επειδή «προβλέπει», αλλά επειδή αποκαλύπτει κύκλους. Επειδή δείχνει ότι οι εποχές αλλάζουν, ανεξάρτητα από δόγματα και εξουσίες.
Ο φόβος της αστρολογίας δεν είναι φόβος πλάνης.
Είναι φόβος αυτονομίας της συνείδησης.
Όποιος γνωρίζει πότε ένας μεγάλος αστρολογικός αιώνας τελειώνει, δεν εγκλωβίζεται σε αυτόν.
Όποιος διαβάζει τον ουρανό, δεν εξαρτάται από τη γη.
Και όποιος αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και η πίστη υπακούει σε κοσμικό ρυθμό, δεν χειραγωγείται εύκολα.
Ο Κέπλερ μέτρησε την κίνηση.
Οι Μάγοι διάβασαν το νόημα.
Εμείς ζούμε το πέρασμα.
Το Άστρο της Βηθλεέμ δεν ήταν η εξαίρεση.
Ήταν η αρχή ενός μεγάλου νέου κύκλου ζωής και δημιουργίας.
Και η μετάβαση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι κρίση πίστης.
Είναι αλλαγή ουράνιου ρυθμού.
Η αστρολογία δεν ανταγωνίζεται ούτε την επιστήμη, ούτε τη θρησκεία.
Όλα αποτελούν μέρος του όλου, που συνυπάρχουν μέσα στο Σύμπαν.
Και το Σύμπαν
δεν ζητά άδεια
για να προχωρήσει.
By Alinda Kanaki
