Κάθε χρόνο ο Ήλιος μετακινείται σταδιακά στον ουράνιο θόλο, ολοκληρώνοντας ένα μεγάλο ουράνιο κύκλο. Οι δύο Ισημερίες (άνοιξη και φθινόπωρο) αντιπροσωπεύουν το σημείο όπου γίνετε η μετάβαση μεταξύ του φωτός ( ημέρας) και σκότους (νύχτας). Τα Ηλιοστάσια συμβολίζουν το θάνατο και την αναγέννηση του κύκλου, δείχνουν το υψηλό (καλοκαίρι) και το χαμηλό επίπεδο ( χειμώνα) στα σημεία του Ήλιου. Ο υπολογισμός και η καθιέρωση του Έτους των 365,25 ημερών από την αρχαιότητα, με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στην Γη η περιστροφή της γύρω από τον Ήλιο, αντανακλά την επίδραση του Ήλιου και την αλλαγή του κύκλου των εποχών! Υπάρχουν 4 ημέρες μέσα στο χρόνο με εντελώς ιδιαίτερη σημασία. Είναι οι 4 μέρες που σηματοδοτούν τις εποχές και την πάλη του φωτός ενάντια στο σκοτάδι με ιδιαίτερη μυστικιστική σημασία. Οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε ως Ισημερίες και Ηλιοστάσια και στην ουσία σηματοδοτούν την πορεία της κίνησης του πλανήτη στον ουράνιο θόλο (ηλιακό σύστημα).
Η ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου είναι η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Μέρα τη μέρα και μήνα τον μήνα το φως λιγοστεύει και έρχεται η Φθινοπωρινή Ισημερία, όπου ημέρα και νύχτα είναι ίσα μοιρασμένες μέσα στο 24ωρο. Το Ηλιακό φως συνεχίζει να μειώνεται έως τις 21 Δεκεμβρίου, όπου έχουμε το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νύχτα και η μικρότερη μέρα του χρόνου. Από την ακριβώς επόμενη μέρα το φως αρχίζει να αυξάνεται, η μέρα σταδιακά να κερδίζει έδαφος μέχρι να φθάνουμε στην άνοιξη και την Εαρινή Ισημερία, όπου η ημέρα και νύχτα έχουν ίση διάρκεια.
Είναι ο επαναλαμβανόμενος, αιώνιος κύκλος της Άνοιξης, του Καλοκαιριού, του Φθινοπώρου και του Χειμώνα, που βασίζεται στην περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη. Αντικρίζουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία. Αυτό οφείλεται στην λεγόμενη εκλειπτική τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο, το κέντρο του Ηλιακού μας συστήματος.
Παρατηρώντας τον ουράνιο θόλο, η εκλειπτική της γης και ο ουράνιος Ισημερινός τέμνονται, σχηματίζοντας γωνία ίση με 23 μοίρες και 27 πρώτα λεπτά, λόγω της κλίσης του άξονα της Γης σε σχέση με το επίπεδο που σχηματίζει η εκλειπτική.
Η γωνία αυτή ονομάζεται “λόξωση της εκλειπτικής”, και τα δύο σημεία στα οποία τέμνονται οι δύο κύκλοι ονομάζονται “Ισημερινά σημεία”. Τις χειμωνιάτικες μέρες η ημερήσια τροχιά του Ήλιου στον ουρανό βρίσκεται χαμηλά ως προς το σημείο του ορίζοντα.
Την άνοιξη ο Ήλιος ακολουθεί υψηλότερη τροχιά, και οι μέρες είναι ίσες σχεδόν με τις νύχτες.
Το καλοκαίρι ο Ήλιος φτάνει στο ψηλότερο σημείο της βόρειας τροχιάς του: Οι μέρες είναι μεγάλες και οι νύχτες μικρές.
Το φθινόπωρο, η τροχιά του Ήλιου αρχίζει να ξανακατεβαίνει προς τον ορίζοντα όλο και πιο πολύ, ώσπου οι μέρες να γίνουν και πάλι ίσες με τις νύχτες.
Και ο κύκλος των εποχών κλίνει την ετήσια πορεία του με τον Ήλιο και πάλι να φτάνει στο χειμερινό ηλιοστάσιο.
Η ηλιακή ενέργεια ενισχύεται ή αποδυναμώνεται σε κάθε Ισημερία και Ηλιοστάσιο, καθιερώνοντας ήδη από την αρχαιότητα τις ημέρες με ιδιαίτερο ηλιακό τελετουργικό και συμβολισμό. Αρχαία μνημεία, όπως το Στόουνχεντζ, χτίστηκαν για να ευθυγραμμιστούν με τις ακτίνες και τη δύναμη του ήλιου σε αυτές τις ημερομηνίες-ορόσημα της γήινης τροχιάς. Στα ερείπια του στην Αγγλία, η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου.
Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια είναι αστρονομικά γεγονότα που γιορτάζονται ανά τους αιώνες από τους αστρονόμους, τους αστρολόγους, από εκφραστές πολλών και διάφορων θρησκευτικών ομάδων που παρουσιάστηκαν στην ιστορία της ανθρώπινης εξελικτικής πορείας και από τον καθέναν που γνωρίζει την αλλαγή του τρόπου ζωής εξαιτίας του κύκλου των εποχών. Στις εποχιακές μεταβολές του ήλιου στηρίχθηκαν ορισμένα από τις παλαιότερα ημερολόγια, που είναι η αρχικοί δείκτες για τους αρχαίους λαούς, που καθιέρωσαν τους εορτασμούς του ετήσιου κύκλου.
Οι ημερομηνίες για κάθε Ισημερία και Ηλιοστάσιο υπολογίζονται από τον Ήλιο που εισέρχεται σε κάθε ένα από τα τέσσερα κύρια ζώδια του Ζωδιακού Κύκλου-τονΚριό για την Ισημερία Μαρτίου, τον Καρκίνο για την Ηλιοστάσιο Ιουνίου, τον Ζυγό για το Ισημερία Σεπτεμβρίου και τον Αιγόκερω για το Ηλιοστάσιο Δεκεμβρίου. Οι ημερομηνίες αυτές μπορεί να διαφέρουν ελαφρά από έτος σε έτος. Το 2011, αυτές είναι οι εξής (EST):
Μαρτίου – Ισημερία, ο Ήλιος στον Κριό: 20 Μαρτίου
Ιούνιος – Ηλιοστάσιο, ο Ήλιος στον Καρκίνο: 21η Ιουνίου
Σεπτέμβριος – Ισημερία, ο Ήλιος στο Ζυγό 23 Σεπτεμβρίου
Δεκέμβριος – Ηλιοστάσιο, ο Ήλιος στον Αιγόκερω: 22ης Δεκεμβρίου
Η Ισημερία του Μαρτίου προαναγγέλλει την έναρξη της άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο. Αυτή τη περίοδο ο Ήλιος ανακτά την ισχύ του που έχασε στα μέσα του χειμώνα. Τώρα αρχίζει να παρέχει περισσότερη θερμότητα και φως! Αυτό διεγείρει τη Γη, ενθαρρύνοντας τους σπόρους να βλαστάνουν και τα ζώα για να ζευγαρώσουν.
Αυτή την περίοδο ο φυσικός κόσμος αρχίζει να βγαίνει από το χειμερινό κουκούλι του. Εμείς, εναρμονιζόμενοι με τους ρυθμούς του ζωικού και φυτικού κόσμου, καλούμαστε να ανταποκριθούμε στο επόμενο έτος και να ανανεωθούμε. Πολλά από τα παραδοσιακά σύμβολα της άνοιξης – κουνέλια, αυγά, άνθη, σπόροι – έχουν ενσωματωθεί τις γιορτές του Πάσχα.
Και οι δύο Ισημερίες συμβολίζουν την ισορροπία. Η Ισημερία Μαρτίου επικεντρώνεται στην εξεύρεση νέου σημείου ισορροπίας στη ζωή, μέσα από τις επερχόμενες αλλαγές. Μας προτρέπει να κινηθούμε έξω από τον κόσμο μας σε ευρύτερους κύκλους, καθώς ο Ήλιος ανεβαίνει υψηλότερα στον ουρανό. Αστρολογικά, η Ισημερία του Μαρτίου συσχετίζεται με το ζώδιο του Κριού, το πρώτο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου. Αυτό ενισχύει την αύξηση της ενέργειας και την δραστηριότητα της άνοιξης, καθώς ο Ήλιος απομακρύνεται από τον χειμώνα και αρχίζει να αποκτά υψηλότερη θέση, ενθαρρύνοντας μας να εξελιχτούμε, να αναπτυχθούμε πέρα από τη ζώνη της άνεσης, αναζητώντας νέους τρόπους για να λάμψει το φως του άστρου μας στον υλικό κόσμο που ζούμε και υπάρχουμε.
Όλοι οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του Ήλιου πολλές γιορτές, ιδιαίτερα στις περιόδους των εναλλαγών από τη μια εποχή στην άλλη, με σημεία έναρξης το χειμερινό και καλοκαιρινό Ηλιοστάσιο και τις Ισημερίες. Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές πραγματοποιούνταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ο Ήλιος κατεβαίνει στο πιο χαμηλό σημείο του ορίζοντα, το κρύο γίνεται έντονο, οι μέρες μικραίνουν και είναι η γιορτή της γέννησης του Ήλιου. Είναι η πιο σκληρή εποχή για το άνθρωπο με πολλές φροντίδες, συναίσθημα φόβου και απροσδιόριστες ανησυχίες να καταλαμβάνουν το υποσυνείδητο του. Είναι ο ήλιος στον αστερισμό του Αιγόκερου που μας ωθεί να στραφούμε στο εσωτερικό μας «είναι», να φροντίσουμε για την τροφή της ψυχής μας μέσα από τον διαλογισμό και την προσευχή, υπερνικώντας τους φόβους και τις ανασφάλειες μας και αντλώντας δύναμη μέσα από τη γαλήνη των Ιερών Κειμένων.
Και ξαφνικά ο Ήλιος αλλάζει και πάλι πορεία, σκαρφαλώνει για μια ακόμη φορά στην κορυφή του στερεώματος, οι μέρες μεγαλώνουν, οι γη ανθοφορεί, η πλάση αναγεννιέται και τα πάντα αναζωογονούνται μέσα από τις ευεργετικές ακτίνες του Ηλίου. Είναι η αέναη κίνηση του Ήλιου που αντανακλά τις εναλλαγές στην γήινη ζωή, την αιώνια πάλη των εποχών, άλλοτε με τη νίκη και την επικράτηση του Φωτός και του Πνεύματος και άλλοτε με την νίκη του Σκότους και της Ύλης…
ΑΛΙΝΤΑ ΚΑΝΑΚΗ
